Υπερβολικά Ανεκτικοί Γονείς

Ίσως σκέφτεστε ότι οι υπερβολικά υποχωρητικοί γονείς είναι αυτοί των οποίων τα παιδιά, δεν ακολουθούν κανόνες, κυκλοφορούν χωρίς την άδεια των γονέων τους, δεν έχουν κάποιο κώδικα ενδυμασίας και γενικώς δεν έχουν τρόπους. Αληθινό, αλλά δεν είναι τα μοναδικά!

Θα μείνετε έκπληκτοι πόσο εύκολα κάποιες από τις συνήθειές σας μπορούν να σας βάλουν στην κατηγορία των υπερβολικά υποχωρητικών γονέων, σύμφωνα με τους ειδικούς, ακόμα και άν πιστεύετε ότι κάνετε τα πάντα σωστά αναφορικά με την ανατροφή του/των παιδιών σας.

pushover_parents-720x380
Πολλοί σήμερα έχουν εσφαλμένα κατανοήσει τον ρόλο τους σαν γονείς. Συχνά εξισώνουν αυτό το ρόλο με την εξασφάλιση, που αισθανονται υποχρεωμένοι να προσφέρουν στα παιδιά τους, να μπούν “Στο καλύτερο πανεπιστήμιο” και την υποχρέωση που νοιώθουν να τα προστατεύσουν απο οποιαδήποτε απογοήτευση. Βρίσκονται εκεί παρέχοντας το δίχτυ ασφαλείας, σε περιπτώσεις που θα ήταν σοφότερο να αφήσουν τα παιδιά τους να βιώσουν τις συνέπειες των πράξεών τους.

Παρακάτω ακολουθούν πέντε τρόποι με τους οποίους οι γονείς γίνονται υπερβολικά υποχωρητικοί καθώς και το πώς και γιατί πρέπει να αλλάξουν οι τρόποι αυτοί.

1. Η έλλειψη προγράμματος (ρουτίνας) ή ορίων
Για πολλούς γονείς, η ζώή μπορεί να διαδραμτίζεται σε ταχείς ρυθμούς, για να προσκολληθούν στα πλάνα που έχουν θέσει ώς γονείς, ειδικά άν χρειάζεται μια παραπάνω προσπάθεια για να “μπεί το νερό στο αυλάκι” με τα παιδιά τους. Μετά από λίγο καιρό η έλλειψη προγράμματος μπορεί να δημιουργήσει τεμπέλικα παιδιά και κακομαθημένους έφηβους, χωρίς πρόγραμμα και ανάληψη ευθυνών.
Είναι ευρέως γνωστό πως όλα τα παιδιά, αλλά και οι ενήλικες, πρέπει να υπακούν σε κάποιους κανόνες, να ‘χουν πρόγραμμα, συνήθειες και να κοινωνικοποιούνται. Αλλά για τους πολυάσχολους γονείς όταν τελικά επιστρέφουν σπίτι, είναι δυσβάσταχτο να μετατρέπουν τις λιγοστές οικογενειακές στιγμές σε ένα ρίνγκ αυστηρότητας και αντιπαλοτήτων.
Αρέσκονται ή όχι όμως, ο μόνος δρόμος για να αλλάξει η κατάσταση είναι να γίνουν λιγότερο υποχωρητικοί, θέτοντας όρια για την οικογένεια.
Όταν οι γονείς θα πούν “είναι ώρα για ύπνο”, τα παιδιά, το μόνο σίγουρο είναι, πως θα το απωθήσουν σαν πρόταση. Εκεί οι γονείς πρέπει να παραμείνουν ήρεμοι, απόλυτα αποφασιστικοί και να μην υποκύψουν.
Οι σύζυγοι ή σύντροφοι, πρέπει και αυτοί να “πλέουν” στην ίδια ρότα. Θέλετε οπωσδήποτε ο/η συζυγός να είναι συγκεντρωμένος όσο το δυνατό περισσότερο στο στόχο, διότι τα παιδιά θα αναζητήσουν τον πιό αδύνατο για πετύχουν το σκοπό τους. Οι πρώτες δύο εβδομάδες είναι οι πιό δύσκολες και αν τελικά οι γονείς επιτύχουν σ’αυτό το διάστημα τότε μάλλον βρίσκονται σε πολύ καλό δρόμο.

2. Αποφυγή συγκρούσεων
Πολλοί γονείς βρίσκουν ευκολότερο να ενδώσουν στις απαιτήσεις των παιδιών τους, παρά να ξαναμπούν σε άλλη μια σύγκρουση με αυτά και έτσι γίνονται περισσότερο επιεικείς απ’όσο θα ήθελαν να είναι. Αύτο πραγματοποιείται πιό πολύ απο γονείς που δεν τους άρεσε ο αυστηρός τρόπος με τον οποίο αντράφηκαν και έτσι χαλαρώνουν τα όρια και τους κανόνες.
Μόλις τα παιδιά μπούν στην εφηβεία οι συγκρούσεις μέσα στην οικογένεια αυξάνουν. Οι γονείς “τρώνε συνεχώς πόρτα”, η πρόταση “δεν θέλω να το συζητήσω” και τα αναποδογυρισμένα μάτια δίνουν και παίρνουν. Όλο αυτό το κλίμα επιφέρει μια εξάντληση, η οποία όμως δεν πρέπει σε καμμία περίπτωση να αποτελέσει λόγο για χαλάρωση των υποχρεωτικών ορίων.
Οι γονείς μπορούν να αφήνουν μικρά πράγματα να περνούν ασχολίαστα, αν πραγματικά απεχθάνονται την σύγκρουση, αλλά είναι ζωτικής σημασίας σε ότι αφορά την αξιοπιστία τους ως γονείς να συνεχίσουν να είναι αυστηροί για πράγματα που πραγματικά έχουν σημασία.

3. Χρήση του σχολείου ώς δικαιολογία
Οι οξύνοες έφηβοι που θέλουν συρρικνώσουν τις υποχρεώσεις τους στο σπίτι, συχνά χρησιμοποιούν τις σχολικές εργασίες/υποχρεώσεις σαν δικαιολογία, γιατί οι γονείς γίνονται συνήθως υποχωρητικοί σε θέματα που αφορούν το σχολείο και την εκπαιδευσή τους.
Μπορεί κανείς να πιστεύει πως εκτελώντας τις ανειλημμένες υποχρεώσεις του παιδιού του, το βοηθά, αλλά η ανεκτικότητα θα μπορούσε πραγματικά να το βλαψει στο μέλλον.

Όταν τα παιδιά θα βγούν στην κοινωνία πρέπει να είναι εφοδιασμένα με κάποιες δεξιότητες. Εκεί έξω στον πραγματικό κόσμο κανένας δεν θα προτείνει “να σου μαζέψει το τραπέζι”.
Για να σιγουρέψουν λοιπόν οι γονείς ότι το παιδί τους γίνεται ένα ολοκληρωμένος ενήλικας, πρέπει να του ζητούν να ανταποκρίνεται σε όλες του τις υποχρεώσεις και όχι μόνο σ’αυτές που θα του ωθήσουν την καριέρα αργότερα.
Οι καλοί γονείς πρέπει να εξασφαλίσουν στα παιδιά τους να έχουν μελλοντικά σωστές σχέσεις, καλές δουλειές και να γίνουν καλοί γονείς οι ίδιοι, όχι απλά να μπούν σε ένα καλό σχολείο.

4. Φιλική σχέση με το έφηβο παιδί
Μερικούς υπερβολικά ανεκτικούς γονείς τους απασχολεί περισσότερο να αρέσουν στα έφηβα παιδιά τους, παρά να είναι αποτελεσματικοί ώς “αρχή”. Ένας φίλος δεν μπορεί να πεί σε ένα άλλο φίλο “αυτό δεν επιτρέπεται”, αλλά ο γονέας πρέπει να μπορεί το πεί αυτό στον/ην 14 ετών έφηβο/η.
Οι έφηβοι έχουν ανάγκη απο γονείς που ακολουθούν αρχές και που αυτό θα τους βοηθήσει να λάβουν τις σωστές αποφάσεις όταν έρθει η στιγμή, και όχι φίλους να κουτσομπολέψουν μαζί τους.

5. Επιβραβευση των Παιδιών με προϊόντα τεχνολογίας
Τα παιδιά παίρνουν smartphones σε ολοένα και νεαρότερες ηλικίες, συχνά επειδή εξαντλούν τους γονείς, ζητιανεύοντας απο αυτούς οι επικαλώντας το συναισθημά τους. Το να ενδώσει όμως ο γονεάς δεν είναι καλό για το παιδί, ακόμα αν και μέσα του, το δικαιολογήσει, λέγοντας στον εαυτό του, “θα μπορέσει να μου τηλεφωνήσει αν έχει κάποια ανάγκη”.
“Οι ανεκτικοί γονείς περνούν υπέροχα! με τα smartphones τα κοινωνικά δίκτυα”. Δίνουν σε παιδιά που είναι στη έκτη τάξη του δημοτικού smartphones ,Facebook λογαριασμούς και μετά αναρωτιούνται γιατί η απόδοση των παιδιών τους στο σχολείο έπεσε τόσο.

Δεν υπαρχει κανένας λόγος για ένα γονέα παιδιού που βρίσκεται ακόμη στο σχολείο να παραιτείται του ελέγχου όσο αυτοί.
Αν ήδη κάποιος έχει δώσει στο έφηβο παιδί του ένα γκάτζετ , ας το χρησιμοποιήσει για να προωθήσει την καλύτερη συμπεριφορά του.
“Το καλύτερο πράγμα με τα smartphones άλλωστε είναι οτι μπορεί κανείς να τα πάρει πίσω”. Η συσκευή η ίδια μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν “επιταγή”, την οποία το παιδί ή ο έφηβος εισπράτει επειδή π.χ. ήταν καλός πολίτης, πήγε εγκαίρως για ύπνο, έκανε τις εργασίες που είχε για το σχολείο κ.α. Επιπλέον δεν χρειάζεται καν ο γονέας να έρθει σε ρήξη με το παιδί για το αν το παιδί θα του παραδώσει ή όχι τη συσκευή. Μπορεί να καλέσει κατευθείαν τον πάροχο τηλεφωνίας και να ζητήσει το πάγωμα του λογαριασμού.

Γιάννης Βιτουλαδίτης

Γιάννης Βιτουλαδίτης

Comments

comments